486 
Karl Schalk. 
ger von Eytzing1) als Regenten auszuliefern gezwungen war, 
zwei echten Renaissancemenschen, begabten Verbrechernaturen, 
der Grafen von Cilli abgebildet in Gubo, Geschichte der Stadt Cilli vom Ur¬ 
sprung bis zur Gegenwart, Graz 1909. 
*) Ulrich Eytzinger starb am 20. November 1460. Er ist auf seinem 
Schlosse in Schrattenthal begraben. Schmidl, Wiens Umgebungen II, 3i8. Grab¬ 
stein abgebildet in Berichte d. Altert.-Ver., Band XX, Text von Lind. 
«Hoc etiam mense saepe supra nominatus Udalricus Eyczinger peste 
attactus in Schrattenthal coneidit in fata, viam universae carnis ingrediens infra 
triduum, quo languescere coepit. Iste est, qui fecit mirabilia in Austria in vita sua 
et a granarii officio (Kastenamte) ad titulum liberi Baronis usque crevit in quo et 
duos germanos Oswaldum et Stephanum ut suecessores reliquit. Is enim cum 
domino Udalrico de Cilia depopulatores stratae publicae in Castro Ort compescuit, 
castrum acquisivit et olim regem Ladislaum ad Viennam deduxit atque post sine 
scitü Patriae redditum de Nandoralba (magyarisch: Nandor-Kehervar == Belgrad) 
proh pudor ad Pragam deduxit in qua immaturo funere diem extremum et statum 
conclusit, prout praclibatum est. (Per. II, S. 881.) Iste castrum Falckenstain (4) 
cum suis pertincntiis a rege Alberto, fora Haderstorff, Heberstorff (17) et 
Wulderstorff (10) ab imperatore, dum tutor esset, in pignus sui mutui accepit et 
in his superabundantibus annue super impensis in Sorte nihil defalcavit et castrum 
Turnstain (38) cum suis in Wachovia proventibus pro custodia de manibus regis 
Ladislai act|uisivit eo tempore, quum minor annis erat, tredecimum videlicet agens 
annunxJ Et novissime in materia differentiae erga imperatorem se baculum, currum 
et aurigam, aliorum Austrigenarum (sicut dicebatur) constituit et ut se patrocinio 
regis Bohemiae subderent, efficaciter persuasit et effecit. Quibus successibus elatus 
ausus est dicere se nolle 50 florenorum millia recipere, et abjurare se, 
quod non fieret dux Austritte, prout ita audivi veridica relatione cujusdam, 
qui se atfirmabat, sic in sua praesentia ipsum e suo ore verba protulisse. Utinam 
solus extitisset, qui hujusmodi impignorationes castrorum, oppidorum, fructiferorum 
etc. ob damnatam consuetudinem in his locis arbitratus est licitas et non potius 
tarn divino quam humano jure damnatus! Nonnulla, quae vidi et ab ejus [hoste?] 
didici, silentio supprimo, ne videar contumeliam irrogare defuncto. Unum tarnen 
sanguine bulliente ad aliorum memoriam futurorum subticere non potui: quod hic 
sic (ut praemittitur) impinguatus et dihitatus, contra jus et fas praesumpsit civium 
relictas et filias suis satellitibus et artesanis nuptui trällere et renitentes, quibus 
potuit et non debuit uti liberos'*) a sua Servitute, variis minis et gravaminibus 
compellere. Prout et quandam mihi sanguine junctam in Hederstorff suo..... 
nihil apportanti pro matrimonii oneribus supportandis, hac via conjunxit et post 
ejusdem filiam rebus patrimonialibus provisam decenter et specie venustam suo 
cuidam sartori maritare voluit. Quod et mea industria praepedivit, praetendens, 
officialibus hujusmodi dominii, quod directo jure ad fiscum principis pertinet, 
hujusmodi ex debito competere. Latent, me judice, adhuc plura sub modio (Scheffel), 
quae vix latebunt diutius testante Domino: Nihil opertum quod non revelabitur.» 
(Ebendorffer in Pez II, 920.) 
Schon am 29. September 1435 (Blätter für Literatur und Kunst, 
herausgegeben von Schmidl, Jahrgang 1847, 261, Nr. 4g, im Abdruck irrig die 
*) Soll wohl heißen: libcras (Sch.).